После многу години битисување на алтер-рок сцената, моето внимание повторно го заокупира еден нејзин музички албум насловен како White Chalk (2007). Пријатно сум изненадена од драстичното решение Поли Џин своето понекогаш налудничаво и невротично однесување да го замени со шепотење, а гитарата со пијано. Со еден минималистички приод кон градењето на своите композиции (претежно пијано балади) конечно слушам една сосема поинаква PJ Harvey. Албумот звучи безвременски, на моменти дури и патетично, па песните делуваат отсвирени како PJ само да гребе по нив. Текстовите нормално не отсапуваат од нејзиното прилично темно расположениe, својствено и за претходните албуми.
This album is highly recomended. Посебно за тебе, ТИ високо еволуирана единко, with a possible latent suicidal tendencies. :))))))
