Во име на автентичната историја

Живееме во време кога секој прави или пишува сопствена историја, па воопшто не би се сложила со изреката на Цицерон ,,Historia magistra vitae est“. Што научи светот од оваа пословица во втората половина на 20 век. Научи да го реконструира своето минато со националистички испади во име на идентитетот. Ја научи историјата како многупати до сега да и упати бакнеж на својата љубовница политиката. Со една доза на деструкција честопати применета во недостаток на попацифистички идеи. Капак на се e информациското доба каде не можат да се контролираат информациите бидејќи нивниот проток е огромен. И тоа во период кога сите луѓе имаат пристап до информацијата, а во исто време и ја ,,произведуваат”.

Јас на вас не треба да ви се допаѓам, ама можам да ви ја напишам вашата историја. Што ќе биде вистина, а што реалност? Во наплив на милиони фалсификувани истории што ќе ви биде помило ,,автентичноста” или вистината? Како нужна колетерална последица на сето ова, прашање е ,,Дали мојата моментална, е и ваша моментална историја?“

Во постот е вгнезден видео клипот од ,,Шовинистичка фарса”. Се работи за култната белградска претстава со Предраг Ејдус и Јосиф Татиќ, која на репертоарот била во средината на осумдесеттите години. Подоцна има доживеано и продолженија.

Ама нели историјата ја пишуваше победникот? Или можеби тоа беше пијаниот. :))

[youtube]DBT-YvVEdRE[/youtube]

Дополнителни линкови:

Верувале или не: Македонски неолит
Twisted side of the history
„Прво су настале амебе, па Јевреји…“
Коментарите како блого-графити
Патепис од пределите на Мојот Тивок Протест